საქართველოს საარჩევნო ობსერვატორია (GEObserver 24) მოკლევადიანი ინიციატივაა, რომელიც მიზნად ისახავს 2024 წლის წინასაარჩევნო ნარატივების ფაქტ-ჩეკინგს. კლასიკური ფაქტ-ჩეკინგისგან განსხვავებით, ობსერვატორია არამხოლოდ ცალკეულ განცხადებებს ამოწმებს, არამედ მთლიან ნარატივს განიხილავს და მედია ანალიზთან ერთად, პოლიტიკურ ანალიზსაც გთავაზობთ. ობსერვატორია Fojo Media Institute-ის საგამოძიებო მედია ლაბისა (IML) და საქართველოს უნივერსიტეტის უსაფრთხოების, პოლიტიკისა და ნაციონალიზმის კვლევის ცენტრის (UGSPN) ერთობლივი პროექტია.

სტატიებში გამოთქმული მოსაზრებები, შესაძლოა, არ გამოხატავდეს ზემოთ ჩამოთვლილი ორგანიზაციების შეხედულებებს.

ავტორი: ნიკოლოზ ქავთარაძე

პუტინის მმართველობის პირობებში რუსეთმა გლობალურ ამოცანად დაისახა მსოფლიო ასპარეზზე ისეთ გავლენიან მოთამაშედ დაბრუნება (საბჭოთა კავშირის დროინდელი ძალაუფლების ნოსტალგიის ჭრილში), რომელიც დაასრულებდა დასავლურ ჰეგემონიას და წამყვან, შესაძლოა გადამწყვეტ როლსაც კი ითამაშებდა მრავალპოლუსიან მსოფლიო წესრიგში. ზემოხსენებული მიზნის მისაღწევად კრემლმა დასავლური ლიბერალური დემოკრატიის წინააღმდეგ „გლობალური“ ომის წარმოება დაიწყო. კრემლის გეგმით ასეთი ომის შედეგად ავტორიტარიზმმა დემოკრატიაზე უნდა გაიმარჯვოს, უნდა შეიკრას ავტორიტარული, არადემოკრატიული და ნაკლებად დემოკრატიული ქვეყნების ფორმალური თუ არაფორმალური ალიანსი და შესაბამისად შეიცვალოს სამართალზე დაფუძნებული საერთაშორისო წესრიგი.

„მედეგობის/მოწყვლადობის შეფასების ინსტრუმენტის“ ანგარიშში, ამ პროექტის ფარგლებში შემუშავებული მედეგობის/მოწყვლადობის (R/VAT) მოდელის მეშვეობით შეფასებულია საქართველოს პოლიტიკური სისტემის და მისი ძირითადი აქტორების მედეგობის/მოწყვლადობის პოტენციალი რუსული მავნე ნარატივების გავრცელების საფრთხესთან მიმართებაში.

This research analyzes contemporary trends of radicalization within Georgia, with a specific focus on the
young adult demographic. Central to this study is the deconstruction of mobilization strategies employed by the radical right, understanding their appeal among young supporters, and illuminating the motivations behind their engagement with various radical-right discourses and groups. Additionally, the analysis unpacks the commonly attributed “pro-Russian” label associated with the Georgian far right and explain the nuances of this association.

ვაჟა სოფრომაძე

გიორგი ბილანიშვილი

While the Georgian radical right has been narratively labeled as pro-Russian almost since its widespread resurgence in recent years, this designation is still in need of deconstruction. Association with Russia is a multidimensional process, varying from value association to practical links and financial networks. While all of it could be considered contributive to the destruction of liberal democracy, the nuanced understanding of “pro-Russianness” within Georgia’s radical right is salient at least for the following reasons: it assists in identifying the core of the challenge and focusing solution-oriented discussion on the matter; moreover, it reflects on the indirect ways of influencing the youth’s ideological inclinations and positions on democratic values; and finally, it contributes to tailoring policy suggestions to the nuances of the issue. 

The pro-Russian sentiments within certain political and non-governmental organizations in Georgia are evident, despite their reluctance to openly identify in this way. Following the conceptual framework, those entities falling under the pro-Russian category exhibit distinctive features such as a marked anti-Western stance, strong pro-Russian rhetoric, viewing the West as a primary threat, considering Russia a civilizational choice, and advocating for military neutrality or alignment with Russia. Their narratives, while fitting all four points of the pro-Russian type within Silagadze’s framework, extend further to underscore a shared perspective. This perspective emphasizes that dialogue with Russia stands as the sole pragmatic path forward, representing the cornerstone for addressing pressing issues, notably the resolution of the long-standing challenges posed by the occupied territories of Abkhazia and South Ossetia. While not explic- itly self-proclaimed as pro-Russian, their alignment becomes evident through an analysis of their discourse. 

"If the political ends are vague or unspecified, how can you choose methods and means that are fit for purpose" - Colin Gray

Author: Shalva Dzebisashvili

Abstract

Since the Bucharest summit declaration that promised the NATO-membership to Ukraine and Georgia, the option of the membership action plan (MAP) - formally the only mechanism for joining the alliance - became increasingly controversial, politicized and questionable, putting the credibility of the Alliance and its promises under the big question mark. The article doubles down on the debatable value of the MAP from the perspective of military deterrence and argues that the current version of the membership action plan does nothing whatsoever to increase the deterrent of a membership candidate, and in contrary, may lead to a much higher probability of military threat, i.e. aggression. Hence, the MAP appears to acquire a purely formal nature, with no practical applicability and military value to secure the membership process itself. Realizing this but not admitting it openly, the alliance is therefore trapped in its hesitance to decide on membership, thus effectively "donating" the veto right to a revisionist country that actively opposes the enlargement policy. The rapid inclusion of Finland and Sweden in NATO without formally activating the MAP-procedure, is reviewed as the vivid demonstration and testimony of the accuracy of arguments provided in the article.

Author: Irakli Javakhishvili

Abstract

The project of the “Middle Corridor” which is a component of China’s “grand strategy”, is an important instrument of Beijing’s Westpolitik. Georgia, in turn, has a significant place in this project, due to its favorable geopolitical location.Through the regions of Central Asia and the South Caucasus, China will create various land connections with the European Union, which will also serve as an alternative to the Russian route. This will be the shortest way from China to Romania – the “Middle Corridor”, which will pass through Central Asia, the Caspian Sea, the South Caucasus, and the Black Sea. In the same sense, the Anaklia deep-water port can become an essential node in the functioning of the Corridor, especially if its construction is carried out by a Chinese company (it will have not only an economic, but also a significant political weight). However, regardless of the possible economic benefits that Georgia may receive from the “Middle Corridor” project, including through the Anaklia port, such a shift in foreign policy priorities of Tbilisi may cause irreparable damage to the country’s aspirations to join the EU and, in general, completely alienate it from the Western democratic world. At the same time, the benefits of the Middle Corridor project will be much greater for China (in proportionality) than for Georgia, particularly in the light of the fact that Beijing often shows dishonesty in bilateral agreements and partnerships, and often applies economic and political leverage to the contracting party.

წარმოდგენილი სტატია აანალიზებს რუსეთის ფედერაციის საგარეო პოლიტიკის განახლებულ კონცეფციას და განიხილავს კრემლის მიერ გაცხადებულ მიზნებს და ამოცანებს საგარეო პოლიტიკურ განზომილებაში. განახლებული კონცეფციის მიხედვით კრემლს აქვს ამბიცია წამყვანი როლი ითამაშოს ახალი საერთაშორისო სისტემის ჩამოყალიბების პროცესში, სადაც გარანტირებულად დაცული იქნება რუსეთის სახელმწიფო ინტერესები.

დასავლური სახელმწიფოების მხრიდან უპრეცედენტო საერთაშორისო იზოლაციის ფონზე რუსეთის ფედერაცია ცდილობს გეოპოლიტიკური და გეოეკონომიკური ზიანის მინიმალიზაციას. საგარეო პოლიტიკური პოზიციონირების თვალსაზრისით კრემლი ცდილობს ანტიდასავლური და ანტიკოლონიალისტური დღის წესრიგის ჩამოყალიბებას და მის გაძლიერებას პოტენციურად მოწყვლად აზიის და აფრიკის  რეგიონების სახელმწიფოებზე. გარდა ამისა, განახლებულ კონცეფციის მიხედვით, რუსეთი მზადაა გამოიყენოს  შეიარაღებული ძალები საკუთარი მოკავშირეების და თანამოქალაქეების დასაცავად მთელი მსოფლიოს მასშტაბით.

იდეოლოგიური თვალსაზრისით დოკუმენტის განახლებული ვერსია სრულად ეფუძნება ე.წ. „რუსული სამყაროს“ კონცეფციას, რომლის მიხედვითაც რუსეთი საბოლოო ჯამში უნდა ჩამოყალიბდეს როგორც სახელმწიფო-ცივილიზაცია, რომელიც  ხალხს რუსული იდენტობის ირგვლივ აერთიანებს.

ანგარიში მიმოიხილავს საქართველოს თავდაცვისა და უსაფრთხოების პოლიტიკის დაგეგმვის სფე­როებში არსებულ მდგომარეობს, აკეთებს ამ სფეროებში არსებული ძირითადი პრობლემების კომპლექსურ ანალიზს, როგორც შიდა, ისე გარე ფაქტორების გათვალისწინებით და გვთავაზობს ხედვასა და რეკომენდაციებს ამ ნაკლოვანებების აღმოფხვრისთვის, მათ შორის, თავდაცვის ოპტიმა­ლური მოდელის სახით.

Abstract

In 2024, the U.S. officials and government agencies openly accused China of conducting dangerous cyber operations against the country’s critical infrastructure (CI). The U.S. military and intelligence agencies believe that China’s cyber activities can distract the U.S. ability “to project, or defend against, military action”. By initiating cyber-attacks against and preposition malware in U.S. CI facilities in close proximity of the U.S. military bases, China might be preparing for several possible scenarios, including an unexpected cyber-attack against the U.S. critical military infrastructure, which might amount to the scales of the Pearl Harbor attack of 1941. If successful, current cyber activities conducted in peacetime can disrupt the U.S. ability to properly perform its military functions during the war or crisis.

Vasil Glonti

Executive Summary
After the start of the Russia-Ukraine war, Iran became very active in the foreign political arena. The political and military elite of this country considered that the mentioned conflict would change the geopolitical configuration of the world, so Iran would need strategic visions and an action plan adapted to the new reality. In its foreign policy, the regime of the Iranian Mullahs identified as the main priorities: activation and expansion of cooperation with Russia, especially in the military-industrial, economic and banking-financial fields; further development of Iran's nuclear program; arranging relations with the countries of the Middle East region and giving priority to the regional security format; strengthening political-economic and military expansion in Syria, Yemen, Iraq and Lebanon; deepening of confrontation with the USA and Israel in the Middle East and different regions of the world; pursuing an aggressive policy towards Azerbaijan and neutralizing the influence of Israel; expansion of strategic relations with Armenia;